Autor zdjęcia/źródło: Photoxpress.com
Dobowa objętość moczu u zdrowego człowieka wynosi zwykle od 1000 do 2500 ml i zależy od ilości wypijanych płynów. W warunkach fizjologicznych człowiek oddaje mocz kilka razy dziennie.
Częste oddawanie moczu polega na zwiększonej częstości (częściej niż 7 razy na dobę) oddawania moczu i może przebiegać z prawidłową lub ze zwiększoną objętością dobową moczu.
Częste oddawanie moczu w małych ilościach połączone z bolesnym parciem na mocz może być objawem chorób pęcherza moczowego, cewki moczowej oraz gruczołu krokowego. W niektórych przypadkach przyczyną częstego oddawania moczu jest zbyt mały pęcherz moczowy (np. uszkodzony w wyniku zapalenia popromiennego). Choroby oraz zmiany w narządach sąsiadujących z pęcherzem moczowym, w tym głównie zmiany w obrębie narządów płciowych u kobiet, również mogą być przyczyną tego zaburzenia. Częstomocz występuje u wielu kobiet w ciąży, zwłaszcza w bardziej jej zaawansowanym okresie.
Częstomocz połączony ze zwiększoną dobową objętością moczu może być spowodowany chorobami nerek, niewyrównaną cukrzycą oraz niedoborem wazopresyny (moczówka prosta). W takich przypadkach chory oddaje zwykle mocz przynajmniej dwukrotnie również w nocy.
Częste oddawanie zwiększonej objętości moczu może być wynikiem stosowania leków moczopędnych oraz piciem dużych ilości płynów o działaniu zwiększającym diurezę, takich jak piwo lub kawa.
W niektórych przypadkach zwiększona częstość oddawania moczu ma tło psychogenne. U takich osób nie stwierdza się wymienionych wyżej chorób ani też nieprawidłowości w budowie i czynności układu moczowego. Rozpoznanie takiej przyczyny częstego oddawania moczu można postawić po wykluczeniu omówionych wcześniej zaburzeń.
Opracowanie: Medycyna Praktyczna - Lekarze pacjentom
Dr hab. med. Teresa Nieszporek
Katedra i Klinika Nefrologii, Endokrynologii i Chorób Przemiany Materii
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Piśmiennictwo:
Imiela J.: Wywiad i badanie przedmiotowe w chorobach układu moczowego. W: Myśliwiec M. (red.): Choroby nerek. PZWL, Warszawa, 2008:78–85
