Autor zdjęcia/źródło: Foto Internet
Dziecko własne a adoptowane
Jest wiele dzieci, które nie mogą cieszyć się obecnością mamy i taty. Trafiają do domów dziecka z różnych powodów i w różnym wieku. Jednak jak każde inne potrzebują dużo ciepła, wyrozumiałości, a co najważniejsze miłości. Każde dziecko chce się czuć akceptowane i po prostu kochane. Pragnie pełnego bezpieczeństwa i rodzinnego ciepła, dlatego adopcja jest dla nich szansą na własną rodzinę.
„Dzieciństwo jest dobre dlatego, że każdy dzień zaczyna życie na nowo, bez ciężaru dnia poprzedniego. Adopcja daje właśnie tym dzieciom drugą szansę.” – mówi Anna Kamińska, polska poetka.
| In vitro czy adopcja - co wybrać w przypadku niepłodności? |
Wiele bezdzietnych małżeństw marzy, by dać dziecku wszystko to, co najlepsze. Chcą mieć dzieci, a wtedy starają się o adopcję. Dla nich nie jest ważne, że to nie jest ich rodzone. Chcą kochać i zapewnić mu godne warunki życia. Miłość jest taka sama, bo szczera i bezgraniczna! Adopcja to dla nich jedyna i wielka szansa na bycie mamą i tatą – a o tym zawsze marzyli!
Prawna definicja adopcji
Adopcja to przysposobienie obcego dziecka i uznanie go za swoje. Jej głównym celem jest dobro dziecka. Podczas przysposobienia miedzy dzieckiem a rodzicami adopcyjnymi tworzy się wyjątkowa więź i relacja prawna taka sama jak z biologicznymi. Dziecko jest związane z adopcyjnymi już na całe życie. Staje się nowym członkiem rodziny.
| Jak przekonać partnera do adopcji? |
Według polskiego prawa możliwa jest adopcja niepełna, pełna i całkowita. W przypadku niepełnej dziecko ma kontakt z rodziną biologiczną, a więzi nie zostają zerwane. Adopcja pełna zakłada całkowite włączenie dziecka do nowej rodziny i zerwanie więzi z biologiczną. Natomiast w adopcji całkowitej rodzina biologiczna jest anonimowa, a dziecko najbardziej jest związane z nową rodziną. Nie da się jej też rozwiązać.
