Co jest złego w byciu feministką? - Forum

Oooooo, panie Grunwald.. Pojechał Pan zdecydowanie za daleko. Ten tekst z wyceną ‘numerka’ jest wybitnie chamski. Jakim prawem dał Pan sobie prawo do tego typu bezczelnego komentarza? Prawem nadętego samca, który wciąż tkwi w stereotypie kobiety-  ‘domowej kokoszy’?  Samca, który alergicznie reaguje na kobiety , które w ten stereotyp wpakować się nie dały? A może to doświadczenie Panu podpowiada, że darmo nic, że  jako samiec musi Pan przynieść do domu dość  dużo mięsa z polowania, by być łaskawie dopuszczonym do łożnicy?

Sex proszę Pana, nie jest dla mnie walutą, nie jest również kartą przetargową.  Tego typu tekst , jaki Pan zaserwował, świadczy o tym, że być może jest dla Pana.

Zarzuca mi Pan cynizm.  Na jakiej to podstawie , proszę Pana. Na tej, że odrzucam uświŃconą ( tak uświńconą!)  rolę kobiety- westalki domowego ogniska  ( jak cudnie męscy szowiniści pod tą nazwą ukryli zwyczajną rolę służebnicy, sługi Pana i dziatek)? Na tej, że nie godzę się z niesprawiedliwym podziałem domowych obowiązków? Ze żądam dla siebie takich samych praw, jak mają pozostali członkowie rodziny? Ze nie chcę czuć się zniewolona, mieć prawo do własnych wyborów i w dodatku nie mieć wyrzutów sumienia, że to nie fair wobec moich bliskich, bo wszak tylko kobieta powinna:

1.       Gotować

2.       Prać

3.       Sprzątać

4.       Prasować

5.       Zmywać naczynia

6.       Zarabiać mniej od męża, by broń Boże nie poczuł się mniej wartościowy

7.       Być również małą idiotką, by na jej tle jego IQ szybowało w górę.

Pisze Pan, że lokalne feministki zapiały nad moim postem. Oj… niewiele ich było. Za to ze strony kilku Pań mój styl życia rodzinnego spotkał się z krytyką, bo „nie ma mowy o wspólnym spędzaniu czasu… rodzina jest tylko z nazwy” , gdyż NIE MA CUDNYCH, DOMOWYCH, CODZIENNYCH OBIADKÓW , ponieważ JADAMY NA MIEŚCIE  . - ) mimo że w pierwszym poście w żaden sposób nie oceniłam negatywnie czyjegokolwiek stylu życia, który odbiega od mego.

Pani Alanmn, bo to Pani była krytykiem tej strony mojej rodziny, choć ja nie pozwoliłam sobie na jakąkolwiek ocenę Pani.. Właśnie dlatego, że jadamy poza domem, mam siłę i czas, by po wielu godzinach pracy ( która wybitnie podnosi materialny status mojej rodziny) usiąść z mężem i córką  przy herbacie i porozmawiać, wysłuchać problemów dziecka, czy iść razem na basen lub spacer.  A dzięki temu, że ja również zarabiam, możemy co roku zafundować sobie rodzinny wakacyjny wyjazd.  Będąc zaś kobietą spełnioną zawodowo, intelektualnie, finansowo- jestem osobą szczęśliwą, co też ma niebagatelny wpływ na rodzinne życie.

I to by było na tyle.

Po pierwsze- dziękuję serdecznie Ulince i Aśce_R . Za zwykłą, dojrzałą mądrość i pozwalanie innym żyć tak jak chcą.

Niestety, nie mogę złożyć podziękowań Tigrinie. Niemniej nie będę komentowała  w odwecie Pani stylu życia konkubenckiego. Nie wiem, czy jest  sens wyjaśniać cokolwiek- nie mam takiego obowiązku, ponadto  obawiam się, że Pani i tak nie zrozumie, bo  jedynie swoje racje uważa za obiektywnie słuszne. Coś, co jest inne niż Pani osobiste doświadczenie- nie mieści się Pani w głowie?

Powiem tylko tyle – nie należy moich wypowiedzi traktować zupełnie dosłownie. Oczywiście, piorąc sobie, wrzucę i ciuchy mężowskie, jeśli jest miejsce, i odwrotnie- mąż upierze moje majtki; jeśli prasuję sobie- a mąż POPROSI – pociągnę żelazkiem i jego ciuchy. Niemniej zasada- za stan swojej garderoby każdy odpowiada sam i niemożliwy jest wyrzut: „Dlaczego nie mam czystych skarpet i wyprasowanych koszul?!!”.  

Również sprawa gotowania- codziennie stołowanie się  poza domem, w weekendy ja gotuję, bo nawet  to lubię i robię zdecydowanie lepiej niż mąż, za to on z córką zmywają i sprzątają. Dlatego nie mam poczucia, że wszystko na moje głowie, a rodzina jest gośćmi hotelowymi.

Kwestie finansowe. Tu nie ma  żadnych sporów. Każdy ma dużą część tylko swoich pieniędzy, z którymi robi co chce i druga strona nie ma o to pretensji. Mój maż nie musi PROSIĆ mnie na piwo, gazety czy ubrania, jak byłoby, gdyby oddawał mi całą pensję.  Nie muszę i ja tłumaczyć się ze swoich wydatków na fryzjera, kosmetyki czy ubrania. Oboje oszczędzamy również ze swoich części osobistych i potem decydujemy,  co kupić,  na co wydać i ile każdy się dołoży.

Mój mąż jest szczęśliwy, ze ma kobietę wykształconą, z dobrą pozycją zawodową i finansową, kobietę, dzięki której tak wzrasta status materialny rodziny, że na pewno woli to od domowych obiadków  i poprasowanych koszul.

Ja zaś cieszę się, ze mam mądrego mężczyznę, który jest zadowolony z moje zawodowej kariery i który zrozumiał, ze w rodzinie nie ma podziału na kobiece i niekobiece prace, że nie jest pępkiem rodziny  a partnerem.

O tym również wie córka. Ze nie wszystko jej się należy, kosztem potrzeb rodziców. I ona to akceptuje. Nie rośnie na osobę egoistyczną, choć jest jedynaczką, uważającą, ze cały świat jest po to, by jej służyć. Gdy była kwestia dość okazyjnego wyjazdu do Ameryki Płd- niemniej bardzo drogiego- , na który nie stać nas było dla całej rodziny, powiedziała: „Jedź Ty,  mamo. Ja mam przed sobą znacznie więcej czasu na zwiedzanie świata niż Ty”. Nie pojechałam. Pojechaliśmy razem bliżej i taniej.

Jeszcze tylko  garść refleksji ogólnych. Ulinko- nie tylko mężczyzna zagotował się po moim poście- to zresztą jestem w stanie zrozumieć- moje stanowisko rodzinne może być zagrożeniem dla męskiej  pozycji dominanta -  ale  jak widzisz  i Tigrinę poniosło,  i alanml do tego stopnia, że poddały druzgocącej krytyce zasady obowiązujące w moje rodzinie oraz poddały w wątpliwość nawet kwestię w niej szczęścia. Oczywiście, „mężowi nie jestem do niczego potrzebna”, „ciekawe , czy córka jest szczęśliwa?”- konstatacje tigriny, „nie ma życia rodzinnego”- podsumowanie alanmnl.

I to trudno mi już zrozumieć, jakim prawem obie Panie- właśnie kobiety, solidarne niby jajnikami-  aż tak ośmielają się ingerować w moje życie i je oceniać. Ja w związku z Waszym życiem niczego nie domniemywałam i nad niczym nie spekulowałam.

Nikogo również nie oceniłam- stwierdzenie, posługując się utartym zwrotem „kura domowa” , czyli osoba zajmująca się tylko domem i niepracująca zawodowo, nie dla wszystkich jest obraźliwe, jak np. dla karei: „jestem  kurą domową i dobrze mi z tym” ( cieszę się kareo, ze jesteś szczęśliwa, choć zapewne mamy inne definicje szczęścia, ale to w końcu zupełnie nieważne, ważne, ze dobrze Ci w tej roli, jak i mi w mojej; -) . Określenie to  jest może mało eleganckie, ale mieści w sobie rzeczywiste treści.

Dziwią mnie ataki kobiet- zwłaszcza młodych-  na osoby identyfikujące się z ruchem feministycznym, z zasadą równości  praw i obowiązków w rodzinie i prawa do swoich wyborów. Oczywiście, nie przeskoczymy uwarunkowań płci, bo mężczyzna ani nie urodzi, ani nie wykarmi piersią dziecka, a kobieta nie wniesie przysłowiowej szafy. Ale to tylko tyle.