Sprawdzenie... sprawdzać osobę? Takie trochę przedmiotowe traktowanie, takie mam wrażenie. Oczywiście, że okres narzeczeństwa jest szalenie ważny - wtedy para się poznaje, otwiera na siebie... ale narzeczeństwo zmierza do małżeństwa - ono z założenie nie ma trwać cały czas :)
Własnie trafiłem na (kolejny :p ) felieton Kucharczaka:
Myśl wyrachowana:
Dla kogo kurs prawa jazdy jest ważniejszy niż kurs przedmałżeński, przejedzie się i autem, i na małżeństwie.
Jak podała „Gazeta Wyborcza”, w ubiegłym roku prawie co druga para w Polsce zawarła tylko ślub cywilny. W Warszawie podobno zrobiło to aż 70 procent par. A dlaczego nie w kościele? Zapytane osoby odpowiadały, że w urzędzie jest szybciej, taniej, kursów przedmałżeńskich nie ma, białej sukni nie trzeba, wielkiego wesela nie musi być, a nade wszystko łatwiej się rozwieść. Patrzcie, jakie mamy biedne społeczeństwo, że ludzie muszą oszczędzać na ślubach. Są biedniejsi niż chłopi pańszczyźniani, bo nawet ci z okazji ślubu zdobywali się na paradne stroje i największą w swoim życiu imprezę. Ale pewnie dlatego, że to była z reguły tylko jedna impreza. Teraz jak taki cywilny żonkoś wykosztuje się na ślub, to nie wiadomo, czy zdąży uzbierać do następnego.
Ale bądźmy poważni. Nie w finansach problem. Ludzie nie takie pieniądze wydają na byle zachcianki. Tu w istocie chodzi o pozyskanie taniego człowieka. Bo ślub kościelny jest rzeczywiście drogi, ale nie z powodu pieniędzy. Jego ceną jest zobowiązanie do ponoszenia kosztów życia, a nie tylko użycia. Miłość ślubowana w kościele nie oznacza seksu, tylko wolę czynienia dobra poślubionej osobie. Kłopot w tym, że dobrem dla małżonka nie zawsze jest to, na co człowiek ma ochotę. Wierność ślubowana w kościele nie oznacza zobowiązania męża, żeby w czasie rozłąki korzystał tylko z usług renomowanych agencji towarzyskich. Nie oznacza też, że żona może mieć „kogoś”, byle z aktualnymi badaniami na obecność wirusa HIV. Wierność zaczyna się w myślach i już w myślach zaczyna się zdrada.
Uczciwość małżeńska ślubowana w kościele nie znaczy, że żona ma prawo znać stan wyłącznie bieżącego konta męża, ale że małżonkowie się nie okłamują. To są prawdziwe koszty, a nie tam jakieś suknie i wesela. A gwoździem do trumny katolickich ślubów są słowa „oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci”.
Tego zdania wielu boi się jak lewica lustracji. Dlatego dają nogę na widok prawdziwych kosztów życia. Wieją przed sytuacjami, gdy przestaje być „fajnie”. Przed konfliktami, przed chorobami, problemami z dziećmi. Nie zamierzają niczego znosić, niczego przetrzymać. Według nich wszelkie ludzkie zobowiązania muszą być jak buty – muszą się zawsze dać rozwiązać.
Gdyby zawierający śluby cywilne, zapytani: „dlaczego nie w kościele”, odpowiadali: „bo nie jestem katolikiem”, to w porządku. Ale nie. Oni o kosztach, o braku czasu, że świadkowie by się musieli wyspowiadać, bla, bla, bla. Skoro zatem ktoś, kto uważa się za katolika, zawiera tylko ślub cywilny, bo „łatwiej się rozwieść”, dowodzi tym, że małżonka traktuje jak zakup. Jak sprzęt, który można wyrzucić, gdy się zepsuje, i sprawić sobie nowy. Jan Paweł II powiedział kiedyś, że wartość to jest to, co kosztuje.
Małżeństwo katolickie ma wysoką cenę. Ale czy człowiek – i to jeszcze ponoć kochany – na nią nie zasługuje?
(tekst i grafika -
źródło: Gość Niedzielny)
.
